➤ πρέπει να ήταν το 1975 ή 76. Ο θείος μας Θόδωρος Παπαδόπουλος, μόνιμος κάτοικος Καλλιφύτου Δράμας ήλθε στην Αθήνα να μας δει. Μια μέρα μας λέει ότι εδώ στην Καλλιθέα παίζει λύρα σ’ ένα μαγαζί ο παιδικός του φίλος ο Κωστίκας ο Τσακαλίδης αλλά δεν ξέρει που. Εμείς ξέραμε ότι σ’ ένα υπόγειο στην οδό Πλάτωνος, υπήρχε ένα Ποντιακό κέντρο με τ’ όνομα Κορτσόπον
➤ το ίδιο βράδυ πήγαμε ο θείος, ο μεγαλύτερος αδελφός μου κι' εγώ. Καθίσαμε σ’ ένα μικρό τραπεζάκι. Το μαγαζί ήταν ένα λαϊκό μαγαζί, υπόγειο όπως προανέφερα. Δεν πέρασε πολύ ώρα και νά' σου στο τραπέζι μας ο Κωστίκας
 |
| το παιδάκι σίγουρα είναι ο γιος του, η μεγάλη του αδυναμία, ο Πιτίκος ... |
➤ χαιρετούρες, φιλιά με τον θείο μας. Κουβέντα για τα παλιά, τα γλέντια τους, τα ξενύχτια τους μια στο ένα χωριό μια στο απέναντι (Σίψα – Ταξιάρχες), οι παρέες που πηγαίνανε στο βουνό για καυσόξυλα, για αγριογούρουνα…
➤ στα διαλείμματα από την κουβέντα ο Κωστίκας ανέβαινε στο πατάρι και έπαιζε. Δεν θυμάμαι ποιοι άλλοι παίζανε και τραγουδούσαν. Σίγουρα ένας ήταν ο Γρηγόρης, ιδιοκτήτης του μαγαζιού
➤ εκείνη η βραδιά για μένα ήταν η αποκάλυψη. Εκείνη την βραδιά έγινε αυτό που αργότερα αποκαλούσα ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ...
➤ δεν θα επεκταθώ, απλά θα συμπληρώσω ότι από τότε έγινα μόνιμος θαμώνας του "Κορτσόπον", αργότερα στον "Φάρο" και ξανά Κορτσόπον στην οδό Πειραιώς πλέον
➤ με τον Κωστίκα λοιπόν, αφού γνωριστήκαμε μέσω θείου, χαιρετιόμασταν στο Κορτσόπον, στην καφετέρια που κάποτε έφτιαξε οδό Μαντζαγριωτάκη. Ήταν τα Ποντιο-στέκια της Καλλιθέας. Δεν ξέρω πόσοι από σας γνωρίζετε ότι ο Κωστίκας δημιούργησε τότε, σχολή εκμάθησης Ποντιακής λύρας
➤ πηγαίναμε στην οδό Σωκράτους σ’ ένα ημιυπόγειο κάποιου φίλου του, μάλλον κάτι σαν γυμναστήριο. Ο αριστερόχειρας εγώ δεν έμαθα τίποτα…
➤ θυμάμαι την βραδιά που διοργανώθηκε προς τιμήν του στην μεγάλη αίθουσα των Αργοναυτών της Καλλιθέας. Στην σκηνή ο Χάρρυ Κλυνν για να παρουσιάσει το τιμώμενο πρόσωπο. Λέει ότι λέει στην αρχή και μετά καλεί τον Κωστίκα ν’ ανέβει στην σκηνή. Με τα χέρια απλωμένα τον υποδέχεται... "Κωστίκα τρώω τα κάκαλα’ ς"
➤ μερικά χρόνια μετά, βρέθηκα στο χωριό μου. Παρακάλεσα τον θείο μου να πάμε στην Σίψα να του ανάψουμε ένα κερί. Θυμάμαι μόνο την ξεθωριασμένη φωτογραφία του, αυτή την κλασική μπροστά στο Ποντιακό μνημείο της Καλλιθέας καθώς επίσης και την έλλειψη φροντίδας του μνημείου.
➤ ο Κωστίκας ο Τσακαλίδης, ο Τσάκαλον που έλεγε ο Λάζος, έμεινε στην μνήμη μας αθάνατος.
[πρώτη δημοσίευση 7.7.2015]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου