βιογραφίες : Πάνος Α. Ηλιάδης ( 1923 - 2010 )

➤ γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Ρωσίας το 1923. Γονείς του ήταν ο Ανέστης Π. Ηλιάδης και η Ελισάβετ Α. Ανδρονίκου. Και οι δύο κατάγονταν από την Τρίπολη του Πόντου. Ο παππούς του ήταν σιτέμπορος και οι αναμνήσεις του από την παιδική ηλικία στη Ρωσία ήταν συγκινητικές.

➤ τον Μάιο του 1930 αναγκάστηκαν, λόγω του καθεστώτος, να έλθουν στην Ελλάδα. Εδώ τους υποδέχθηκε η οικογένεια του αδελφού του Θεόδωρου, που είχε καταθέσει στην τράπεζα το μερίδιο της αποζημίωσης που δικαιούνταν. Με τη μικρή αυτή αποζημίωση αγόρασαν ένα μικρό σπιτάκι (δωμάτιο και ψευτοκουζίνα) στον συνοικισμό Χαροκόπου, στο προαύλιο της Σχολής. Εκεί μέσα βίωσε τη φτώχεια, αλλά και την αγάπη και αλληλεγγύη των δικών του.

➤ οι γονείς του, εργαζόμενοι και οι δύο, αγωνίζονταν για την επιβίωση της πενταμελούς οικογένειάς τους και ο ίδιος από 10 ετών εργαζόταν τα καλοκαίρια για να τους βοηθήσει. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και ιδιαίτερα τα μαθηματικά, στα οποία, από τα μαθητικά θρανία του Γυμνασίου Καλλιθέας, διακρίθηκε. Από μαθητής της Γ’ τάξεως έκανε ιδιαίτερα μαθήματα κι έτσι εξοικονομούσε τα έξοδά του.

➤ το 1940 τους μεταστέγασαν στα προσφυγικά της Άνω Νέας Σμύρνης. Εδώ άρχισαν τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας του. Στην Κατοχή φόβος, πείνα, αλλά και αγώνας για επιβίωση και ανθρωπιά. Το πείσμα και η αγάπη του για μάθηση του έδιναν κουράγιο να συνεχίσει. Το 1942 εισήχθη στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γράφει στο ημερολόγιό του "…καθημερινά πεινασμένος ποδαρόδρομο πήγαινα στο Πανεπιστήμιο, τις πιο πολλές φορές πεινασμένος, πολλές φορές λιποθυμούσα…"

➤ στη διαδήλωση εναντίον της επιστρατεύσεως τραυματίστηκε, αλλά τον φυγάδευσαν οι Έλληνες γιατροί του Νοσοκομείου και δεν συνελήφθη. Εργαζόταν μαζί με τον πατέρα του στο αεροδρόμιο Χασανίου (σήμερα περιοχή ΕΔΕΜ) για να επιβιώσουν και να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Τέλος το 1948 πήρε το πτυχίο του και διορίστηκε καθηγητής. Μεσολάβησε η στρατιωτική του θητεία, ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Τον Αύγουστο του 1949 παντρεύτηκε τη γειτονοπούλα του Αγαθή Κωνσταντινίδου, της οποίας έκανε ιδιαίτερα μαθήματα. Από το 1951 υπηρέτησε σε πολλά σχολεία, στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, στην Αθήνα ως βοηθός Επιθεωρητού, στη Νέα Σμύρνη, στα Τρίκαλα, στην Κεφαλλονιά και στα Γρεβενά. Έφτασε μέχρι το βαθμό του Γεν. Επιθεωρητή και παραιτήθηκε μετά από υπηρεσία 35 ετών. Αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και ιδιαίτερα τα παιδιά. Έγραψε ένα εγχειρίδιο για τις σχολικές Εφορείες, υποδειγματικό στο είδος του.

➤ απέκτησε δύο κόρες, την Ελισάβετ, Φυσικό και την Ελένη, Νηπιαγωγό. Αξιώθηκε στη ζωή του να δει 8 εγγόνια και 2 δισέγγονα, τα οποία υπεραγαπούσε και ήταν υπερήφανος γι’ αυτά. Σ’ όλα τα εγγόνια του μετέδωσε την αγάπη του για τα γράμματα, όλα πήραν πτυχία ανώτατης ή ανώτερης σχολής. 

➤ μετά τη συνταξιοδότησή του ασχολήθηκε με τα σωματεία και τους συλλόγους, όπως το Σύλλογο Προσφύγων και Οικιστών Ν. Σμύρνης, την Εστία, τον Πανιώνιο, τους "Αργοναύτες-Κομνηνούς", την Αδελφότητα Τριπολιτών Πόντου και την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών.

➤ ήταν υποδειγματικός σύζυγος, εξαίρετος πατέρας και υπέροχος παππούς. Όλοι όσοι τον γνώρισαν θα τον θυμούνται για πολλά χρόνια.

➤ απεβίωσε στις 4 Μαρτίου 2010.

[από την σελίδα της ΕΠΜ]