Ο φίλος μου ο Γιώργος ο Αδαμίδης

πρώτη δημοσίευση 26.2.2015

in memoriam

Πρέπει να ήταν αρχές δεκαετίας του ’90. Το περιοδικό Αθηνόραμα έκανε ένα αφιέρωμα για το "καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας". Ένα από βραβευμένα μαγαζιά ήταν το "Ποντιακό σουβλάκι" κάπου στο Περιστέρι. Εκεί την άλλη μέρα με την παρέα μου. Μπαίνουμε στην ουρά και περιμένουμε. Μια κυρία στον πάγκο και δίπλα της ο ψήστης με μια πετσέτα περασμένη στο λαιμό. Όταν ήρθε η σειρά μας, πιάσαμε κουβέντα. Από πού είστε, πως σας λένε, αν πάτε στα Ποντιακά, πως και δεν βρεθήκαμε εκεί κλπ. κλπ. Ο Γιώργος ήταν ο ψήστης και η Ελένη το δεξί του χέρι. Από τότε γίναμε φιλαράκια. Μαζί στα διοικητικά της ΑΡΓΩ-ΣΕΡΡΑ στην αρχή και στην συνέχεια στην αυτονομημένη ΣΕΡΡΑ. Στα γλέντια, στα μουχαπέτια, στο εξοχικό τους στην Ελευσίνα.

Το Γιώργο όμως δεν τον έφτανε κανείς. Πρώτος σε όλα. Δεν έλειπε από το χορευτικό ποτέ. Στο ΔΣ πάντα παρών. Έδινε την ψυχή του για τον Πόντο ο Γιωρίκας. Τέτοιο πάθος σπάνια συναντά κανείς.

Κάποτε, στο τραπέζι εκεί που καθόμασταν στο Κορτσόπον διαπίστωσα κάτι παράξενο. Το πρόγραμμα είχε λαϊκά τραγούδια και πίναμε το κλασικό μας κρασάκι. Όταν ξεκίνησε το Ποντιακό, ο Γιώργος βγάζει από την εσωτερική τσέπη του σακακιού ένα πλακέ μπουκάλι και γεμίζει ένα ποτήρι. Μύρισε αμέσως το τσίπουρο.

- τι είναι αυτό ρε Γιωρίκα ;
- όταν ακούω Ποντιακά, άλλο τηδέν κι πίνω…

Έκτοτε με το που τον έβλεπα στο Κορτσόπον του έλεγα…

- το εργόχειρο’ς έγκες ;

κι’ αυτός με το χέρι του μου έδειχνε την γεμάτη τσέπη, μ’ ένα χαμόγελο μέχρι την Τραπεζούντα, όπως πάντα...

Βιάστηκε κι’ έφυγε. Έζησε όμως όπως αγαπούσε. Τώρα θα κάνει παρέα με τον αδελφό μου τον Αλφρέδο, που "έφυγε" ένα χρόνο πριν από τον Γιώργο. Μαζεύτηκαν εκεί όλοι οι μουχαπετλήδες.

Δεν σε ξεχνάμε φίλε...

στο καράβι - επιστροφή από παραστάσεις στην Κρήτη

Στο σπίτι της Έφης Τάσκου, ήταν η γραμματέας της ΣΕΡΡΑ εκείνη την εποχή.
Δίπλα στον Γιώργο ο υποφαινόμενος, παραδίπλα ο πατέρας της Έφης
και δίπλα ένας φίλος.
Παρακάτω φαίνεται η μητέρα της Έφης