➤ Μαντζικέρτ 1071 : η καθοριστική μάχη που εδραίωσε τους Τουρκογενείς στον χώρο της Μικράς Ασίας
➤ "...μετά την μάχη του Μαντζικέρτ και μέσα στα επόμενα 10 χρόνια τα Τουρκικά φύλα θα κατακτήσουν το 90% της Μικράς Ασίας..."
➤ ήταν 26 Αυγούστου
1. βιβλίο :
Νίκος Τσάγγας
Μαντζικέρτ - η αρχή του τέλους του μεσαιωνικού ελληνισμού
Εκδόσεις Γκοβόστη, 2012
394 σελ.
ήδη βρίσκεται στην 7η έκδοση
➤ το "Μάντζικερτ" είναι η καθοριστική στιγμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Είναι η στιγμή εκείνη κατά την οποία η παραπαίουσα, λόγω εσωτερικών κυρίως αντιθέσεων, Βυζαντινή Αυτοκρατορία υφίσταται μία άνευ προηγουμένου πανωλεθρία από τους Σελτζούκους Τούρκους, από την οποία δεν επρόκειτο να συνέλθει ποτέ. Είναι η στιγμή εκείνη όπου οι φιλότιμες πράγματι προσπάθειες του ιδεαλιστή Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ' Διογένη καταρρέουν άδοξα εξαιτίας της προδοτικής, κατά κύριο λόγο, στάσεως της ιθύνουσας τάξης του Βυζαντίου, η οποία επειδή δεν ήθελε να υποστεί μείωση της οικονομικής της ισχύος, προκειμένου να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους που θα του επέτρεπαν να ανορθώσει την στρατιωτική του ισχύ, η οποία είχε σοβαρά κλονισθεί, και να σωθεί έτσι από τον απειλούμενο όλεθρο, αντέδρασε υπονομεύοντας εκ των έσω την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλλε ο Ρωμανός Δ' Διογένης προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι η στιγμή εκείνη που το σιδερένιο χέρι του Βυζαντίου μένει παράλυτο από το τρομερό χτύπημα και δίνεται έτσι η δυνατότητα στους κεντροασιάτες νομάδες να εισχωρήσουν ανεμπόδιστα και να εγκατασταθούν μόνιμα πλέον στη μικρασιατική ενδοχώρα.
➤ είναι η στιγμή εκείνη που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το χιλιόχρονο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος. Είναι η στιγμή εκείνη που ο ελληνικός κόσμος χάνει την οικουμενικότητα του και συρρικνώνεται στη βαλκανική του διάσταση.
➤ κίνητρο για να γραφεί το βιβλίο αυτό ήταν η σφοδρή μου επιθυμία να αποκαταστήσω την ιστορική μνήμη του άδολου πατριώτη Ρωμανού Δ' Διογένη, που τόσο βάναυσα και εντελώς άδικα έχει κακοποιηθεί απ' όλους σχεδόν τους ιστορικούς που ασχολήθηκαν με το ίδιο θέμα.
2. από το δίκτυο :
σύνδεσμος εδώένα αρκετά μεγάλο (περίπου 15 σελίδες) και αναλυτικό άρθρο. Παραθέτουμε μόνο την ενότητα μάχη και συμπεράσματα. (άρθρο του Κωνσταντίνου Λινάρδου).
➤ η μάχη
ο Διογένης σε μια προσπάθεια ψυχολογικής διερεύνησης του αντιπάλου ζήτησε ως προκαταρκτική συμφωνία για την έναρξη διαπραγματεύσεων να φύγει ο Αλπ Αρσλάν από το σημείο που βρισκόταν ώστε να στήσει εκεί την δική του σκηνή. Ο Αλπ Αρσλάν χωρίς να αρνηθεί συσκεπτόταν με τους επιτελείς του, όταν πληροφορείται ότι δέχεται επίθεση, που οφειλόταν στις εισηγήσεις συμβούλων του αυτοκράτορα που τον έπεισαν τελικά ότι οι Σελτζούκοι απλώς κωλυσιεργούνε μέχρι να μαζέψουνε και άλλες δυνάμεις. Ο Ρωμαϊκός στρατός αποτελείτο από περίπου 35.000 στρατιώτες με ένα τμήμα να είναι πίσω σε εφεδρεία υπό τον αντίπαλο του Διογένη, Ανδρόνικο Δούκα (υιό του Καίσαρα Ιωάννη Δούκα που είχε εξοριστεί) με εντολή να μην αφήνει μεγάλη απόσταση από τον υπόλοιπο στρατό ώστε να μην παρεισφρήσουν οι εχθροί.
Ο αυτοκράτορας είχε τεθεί επικεφαλής του κέντρου που αποτελείτο από τους δικούς του Καππαδόκες, την αυτοκρατορική φρουρά και το κατάφρακτο ιππικό. Το αριστερό μέρος που αποτελείτο πρώτιστα από τα βαλκανικά τμήματα το ανέθεσε στον Νικηφόρο Βρυέννιο, ενώ το δεξιό που αποτελείτο από τα Μικρασιατικά θέματα και τους Αρμένιους το ανέθεσε στον Θεόδωρο Αλυάτη, με το ελαφρύ ιππικό (μισθοφόροι κυρίως) να καλύπτει τα πλευρά της στρατιάς. Το αντίστοιχο σχέδιο του Αλπ Αρσλάν προέβλεπε ότι ο έμπιστος του Ταράγκ με 23.000 ιππείς θα εξαπέλυε πλευρικές επιθέσεις, προσπαθώντας να αποφύγει μάχη σώμα με σώμα, ενώ ο ίδιος με 7.000 άντρες θα παρακολουθούσε από ψηλά την εξέλιξη πράττοντας ανάλογα.
Η επίθεση της αυτοκρατορικής στρατιάς είναι ορμητική αλλά και οι αντίπαλοι του επιδέξιοι απέφευγαν την κύκλωση τους ενώ με τους ικανούς τοξότες τους δημιουργούσαν αρκετά προβλήματα. Όμως η συνεχιζόμενη αυτοκρατορική πίεση τους ανάγκασε τελικά να υποχωρήσουν στα γύρω βουνά και όπως βεβαιώνει ο ιστοριογράφος Ματθαίος ο Σύρος υπήρχαν και διαρροές από τους συμμάχους των Σελτζούκων. Γύρω στις επτά το απόγευμα ο Διογένης αποφασίζει να επιστρέψει πίσω, άλλωστε σε λίγο θα νύχτωνε και δεν θα ήθελε να τον βρει το σκοτάδι έξω από το στρατόπεδο το οποίο είχε αφήσει αφύλακτο και από το οποίο είχε απομακρυνθεί αρκετά. Η μάχη για αυτόν είχε τελειώσει, δεν είχε καταφέρει κάποιο συντριπτικό χτύπημα αλλά έδειχνε ότι ήταν ισχυρότερος και ίσως να έπειθε τον αντίπαλο του να δεχτεί ειρήνη με ευνοϊκότερους όρους.
Αλλά ενώ υποθέτουμε ότι τέτοιες θα ήταν οι σκέψεις στο μυαλό του, με την επιστροφή του στρατού γύρισαν προς τα πίσω και τα αυτοκρατορικά λάβαρα που χρησίμευαν σαν ειδοποιητήριο. Ο στρατός που ήταν κοντά ενήργησε οργανωμένα, όμως η οπισθοφυλακή δεν ήξερε αν η υποχώρηση ήταν τακτικός ελιγμός ή αποτέλεσμα στρατιωτικής ήττας και μέχρι να το διαπιστώσει, οι αντίπαλοι του αυτοκράτορα αξιοποίησαν την μεγάλη ευκαιρία. Έτσι αφού άρχισαν να διαδίδουν ότι ο στρατός ηττήθηκε και ο αυτοκράτορας σκοτώθηκε, άρχισαν να φεύγουν με τον Ανδρόνικο Δούκα να πρωτοστατεί. Γρήγορα η δική τους φυγή συμπαρέσυρε το σύνολο της οπισθοφυλακής με αποτέλεσμα να υποχωρούν όλοι σε συνθήκες χάους. Ο Αυτοκράτορας διέταξε να σταματήσει η επιστροφή του στρατού για να δούνε ότι δεν ηττήθηκε, όμως σύμφωνα με τον παρόντα Ατταλειάτη αλλά και άλλους ιστοριογράφους της εποχής, η κατάσταση δεν ήταν πλέον αναστρέψιμη ... Ο Αλπ Αρσλάν δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη αποφασίζοντας αμέσως επίθεση με κύριο σκοπό την αποκοπή του κέντρου από τα πλαϊνά τμήματα.
Ο αυτοκρατορικός στρατός παρά την φυγή της οπισθοφυλακής εξακολουθούσε να είναι πολύς, όμως τώρα αναδύονταν σε όλο τους το μεγαλείο τα πολυποίκιλα προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν όλο αυτό το διάστημα. Η ελλιπής εκπαίδευση, το χαμηλό ηθικό, η μεγάλη ανομοιογένεια, η υιοθέτηση σκληρής θρησκευτικής πολιτικής κλπ είχαν ως αποτέλεσμα την επικράτηση των διαλυτικών τάσεων στο στράτευμα παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών. Έτσι μετά την αποσύνθεση της οπισθοφυλακής οι επόμενοι που πέταξαν τα όπλα προτιμώντας την άναρχη φυγή ήταν οι Αρμένιοι. Μετά την διάλυση και της δεξιάς πλευράς, οι Σελτζούκοι έριξαν το βάρος τους στην αριστερή πλευρά που την αποτελούσαν κυρίως τα βαλκανικά στρατεύματα. Η πλευρά αυτή είχε την θέληση να αντισταθεί όμως η σφοδρή επίθεση με τόξα του Σελτζουκικού ιππικού επέφερε τελικά την εξάρθρωση της.
Την ίδια στιγμή όσοι από τους υποχωρούντες έφταναν στο στρατόπεδο δεν μπορούσαν να δώσουν μια σαφή εξήγηση για το τι πραγματικά είχε συμβεί … Με την ολοκληρωτική διάλυση των δύο άκρων όλο το Σελτζουκικό ιππικό έπεσε πάνω στο κέντρο του αυτοκρατορικού στρατού που εξακολουθούσε να μάχεται συντεταγμένα, όμως η μάχη ήταν πλέον άνιση. Ο Διογένης με τους Καππαδόκες και την αυτοκρατορική φρουρά έδιναν σκληρό αγώνα όμως οι Σελτζούκοι έσφιγγαν τον κλοιό όλο και περισσότερο, για να καταφέρουν τελικά να συλλάβουν τραυματισμένο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα.
Η Σελτζουκική νίκη ήταν πλήρης αφού εκτός από τον αιχμάλωτο Αυτοκράτορα είχαν στην κατοχή τους αρκετούς αιχμαλώτους αλλά και σχεδόν απείραχτο το αντίπαλο στρατόπεδο αποκομίζοντας μεγάλες ποσότητες λάφυρων και εφοδίων.
➤ συμπεράσματα
μετά την μάχη του Μαντζικέρτ και μέσα στα επόμενα 10 χρόνια τα Τουρκικά φύλα θα κατακτήσουν το 90% της Μικράς Ασίας ενώ η αντεπίθεση της αυτοκρατορίας τα επόμενα χρόνια θα επανακτήσει τα μισά μόνο από αυτά τα εδάφη. Έτσι η παρουσία τους είναι πλέον μόνιμη και σταδιακά αυξανόμενη. Παρόλα αυτά η κατάρρευση του κράτους δεν ήταν τόσο αποτέλεσμα της ήττας στο Μαντζικέρτ, όσο μιας σειράς αιτιών της προηγούμενης πεντηκονταετίας, τελικό αποτέλεσμα των οποίων ήταν να εμφανισθεί πολιτικά και στρατιωτικά αποδυναμωμένο την κρίσιμη στιγμή. Ο βασικότερος λόγος ήταν η διαμάχη ανάμεσα στους κρατικούς αξιωματούχους και μέρους της αριστοκρατίας με τους στρατιωτικούς γαιοκτήμονες. Οι στρατιωτικοί γαιοκτήμονες εμφανίζονται ιδιαίτερα ενισχυμένοι τον 10ου αιώνα απειλώντας τόσο την κεντρική εξουσία όσο και τους ελεύθερους γεωργούς τους οποίους επιδιώκουν να απορροφήσουν.
Το γεγονός αυτό αναγκάζει τον Βασίλειο Β’ (976-1025) να προχωρήσει σε σειρά μέτρων και ενεργειών με τα οποία θα καταφέρει τελικά να τους αποδυναμώσει. Όμως ο Βασίλειος Β’ δεν απέκτησε απογόνους (δεν παντρεύτηκε ποτέ) ούτε φρόντισε να αναδείξει και να επιβάλλει ένα άτομο που θα συνέχιζε την πολιτική του. Έτσι με τον θάνατο του, η εξουσία περιήλθε αρχικά στον αδερφό του και στη συνέχεια (1028) στις κόρες του αδερφού του που μόνο όρεξη για πολιτική δεν είχαν. Το γεγονός αυτό αξιοποιούν στο έπακρο οι κρατικοί αξιωματούχοι που κατορθώνουν να ελέγξουν την εξουσία, ανεβάζοντας στον θρόνο συζύγους περιορισμένων ικανοτήτων που αρέσκονταν απλώς να απολαμβάνουν τα προνόμια της θέσης τους. Οι στρατιωτικοί θα αντιδράσουν χρησιμοποιώντας το μεγάλο τους όπλο τον στρατό, με αποτέλεσμα αλλεπάλληλες στάσεις και συνεχείς εμφύλιες συγκρούσεις.
Οι κρατικοί αξιωματούχοι με την σειρά τους σε μια προσπάθεια μείωσης της δύναμης των στρατιωτικών θα προβούν σε συνειδητή αποδυνάμωση του στρατού με διάφορα μέτρα, όπως την δυνατότητα εξαγοράς της θητείας, απόλυση στρατηγών, αλλά κυρίως με την διακοπή της οικονομικής υποστήριξης στα θεματικά στρατεύματα, που σταδιακά αντικαθίστανται από μισθοφόρους. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε αποδυνάμωση του στρατεύματος αφού όχι μόνο μειώνεται ο αριθμός και η αξία του αλλά και αυτός που απομένει ως επί το πλείστον χρησιμοποιείται για την εξουδετέρωση των εσωτερικών αντιπάλων. Όπως είναι φυσικό όλη αυτή η κατάσταση ευτελίζει τον θεσμό του αυτοκράτορα αφήνοντας το λαό στο έλεος των αντίπαλων παρατάξεων και των φιλοδοξιών τους. Έτσι αρχίζει η παρακμή του θεσμού των θεμάτων με ταυτόχρονη αποδυνάμωση της ελεύθερης αγροτικής κοινότητας , αυξάνονται τα φορολογικά βάρη, καταργείται το αλληλέγγυο, εμφανίζεται ο θεσμός της πρόνοιας, επεκτείνεται το δικαίωμα φοροσυλλογής από ιδιώτες, κιβδηλώνεται το νόμισμα κλπ.
Όμως σημαντικά προβλήματα θα προκαλέσει και η βίαιη επιβολή του Ορθόδοξου δόγματος, με αποτέλεσμα την εχθρότητα μεγάλης μερίδας του πληθυσμού ειδικά στις ανατολικότερες περιοχές, ακριβώς την στιγμή που εξαιτίας της εμφάνισης των τουρκικών φύλων, έπρεπε να είναι αρραγής η ενότητα. Επιπλέον η πολιτική ελίτ δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα και την ουσιώδη διαφορά των επιθέσεων αυτών από προηγούμενες, θεωρώντας και αυτές παροδικές. Αλλά ακόμη και όταν διαπιστώθηκε ότι σκοπός των επιθέσεων ήταν η μόνιμη εγκατάσταση, δεν κατέστη δυνατό να ξεπεραστεί το μίσος με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην συγκροτηθεί αξιόμαχος στρατός, αλλά να καλούνται Σελτζουκικά στρατεύματα και ως μισθοφόροι εναντίον της μίας ή της άλλης πλευράς …
Η απώλεια μεγάλου μέρους της Μικράς Ασίας ήταν καταστροφική γιατί η περιοχή αυτή ήταν η πλουσιότερη από όλες τις απόψεις. Η πλειοψηφία του στρατού απαρτιζόταν από άντρες των περιοχών αυτών, οι μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις βρίσκονταν εδώ, κατ’ επέκταση και τα περισσότερα έσοδα στα κρατικά ταμεία έρχονταν από τις μικρασιατικές περιοχές.
Η σημασία της Μικράς Ασίας επιβεβαιώνεται και από την εκκλησία που ίδρυε επισκοπές και μητροπόλεις σε περιοχές που είχαν τον ανάλογο πληθυσμό και πλούτο να τις συντηρήσουν.
Από τον κατάλογο των Μητροπόλεων, βλέπουμε ότι το 1050 υπήρχαν 47 στην Μικρά Ασία έναντι 35 που υπήρχαν στις αντίστοιχες Ευρωπαϊκές και Ιταλικές περιοχές. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο ήταν ότι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αντιμετώπιζε ταυτόχρονες επιθέσεις σε περισσότερα του ενός μέτωπα.
Το γεγονός αυτό μετρίασε την δυναμική της αυτοκρατορικής αντεπίθεσης που και λιγότερα έσοδα είχε πλέον και ήταν αναγκασμένη να διασπά τις δυνάμεις της. Παράλληλα έδωσε την δυνατότητα στους Τούρκους αρχικά να εδραιωθούν, ώστε στη συνέχεια ενισχυμένοι με νέα φύλα και μεταναστεύσεις να περάσουν ξανά από αμυντική σε επιθετική στάση, αρχίζοντας σταδιακά να επιβάλλουν και τους θεσμούς τους στους κατακτημένους υπηκόους. Το γεγονός αυτό έχει γενικότερο αρνητικό αποτέλεσμα αφού οι κατακτητές καταλάμβαναν ακμάζουσες περιοχές με αποτέλεσμα μια γενικότερη οπισθοδρόμηση. Όμως όλα αυτά τα γεγονότα σηματοδοτούν και την οριστική μετατόπιση ισχύος από την ανατολική στη δυτική Ευρώπη. Τον καιρό του Βασίλειου Β’ η αυτοκρατορία μπορούσε να καυχιέται ότι ήταν το ισχυρότερο από κάθε άποψη χριστιανικό και ευρωπαϊκό κράτος.
Μετά το Μαντζικέρτ και τα όσα επακολούθησαν ο Γερμανός αυτοκράτορας διεκδικούσε χωρίς ενδοιασμούς το δικαίωμα να ονομάζεται αυτοκράτορας των Ρωμαίων, οι Νορμανδοί δήλωναν άφοβα ότι θέλουν να βασιλεύσουν στην Κωνσταντινούπολη και οι Ενετοί απαιτούσαν πλέον να θεωρούνται ισότιμοι εταίροι. Παράλληλα ο Πάπας της Ρώμης όταν αναφερόταν σε ένωση των εκκλησιών εννοούσε την υποταγή της ανατολικής εκκλησίας και της αναγνώρισης των πρωτείων του, ενδεικτικό της αλλαγής ισορροπίας, όταν στις αρχές του 11ου αιώνα οι Πάπες αν και ανταγωνίζονταν την αυτοκρατορία, φοβούμενοι ή σεβόμενοι την ισχύ της ήθελαν την φιλία του αυτοκράτορα. Η παρακμή για την αυτοκρατορία άρχιζε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου