tag:blogger.com,1999:blog-4583490615051160063.post8841818089255752953..comments2024-02-05T02:03:30.774+02:00Comments on Terra Pontus: στην Πόντια γιαγιάUnknownnoreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-4583490615051160063.post-26409518959923272462021-08-07T09:18:36.492+03:002021-08-07T09:18:36.492+03:00Dora Ioannidou
Θερμά συγχαρητήρια για τη μεγάλη αλ...Dora Ioannidou<br />Θερμά συγχαρητήρια για τη μεγάλη αλήθεια που προβάλλετε. Άγαλμα, ναι άγαλμα, αξίζουν οι άγιες αυτές γυναίκες που μας μάθανε τι θα πει νοσταλγία, αλλά και δύναμη! Terra Pontushttps://www.blogger.com/profile/00757084369943166147noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4583490615051160063.post-82916557898010051362019-06-01T21:42:48.965+03:002019-06-01T21:42:48.965+03:0013.2.2015 - Ο/Η despi άφησε ένα νέο σχόλιο για την...13.2.2015 - Ο/Η despi άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "στην Πόντια γιαγιά ...": <br /><br />Πόσο δίκιο έχεις, Χρόνη!!!! Είχα την μεγάλη ευλογία να μεγαλώσω κοντά και στς δυο γιαγιαδες μου.... Σημέρα Παπαδοπουλου απο την Ορντού και Δέσποινα Τριανταφυλλίδου από το χωριό Τσαχαράντων της Άνω Ματσούκας. Γυναίκες δυνατές, που η ζωή τους κλήρωσε ξεριζωμούς και δύσκολες στιγμές... Η Σημέλα από τη Ρωσία που γεννήθηκε, ήρθε στην Ελλάδα, μετά πήγε στην Αμερική, έχασε δυο παιδιά... αν και δε μιλουσε πάντοτε ποντιακά δε θα ξεχάσω ποτέ πράγματα που μου έμαθε... Η Δέσποινα ήταν αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό όταν μιλάμε για πόντιες γιαγιάδες...Παρχαρομάνα! Από μικρή θυμαμαι να τη βοηθάω με την αγελαδα (την Κουντουριτσα), να φτιαχνουμε βούτυρο, να παμε στο μπαξέ, να ζυμώνουμε παρέα, να φουρνίζουμε, καθε φορα που μαζευόμασταν να βγαινει η λύρα στο τραπεζι και εκεινη παντα να τραγουδάει μακρύν καϊτε με την γλυκιά φωνή της (μεχρι να φυγω φοιτητρια νομιζα πως μετα απο ολα τα τραπεζια πρεπει να ακολουθησει ποντιακο γλεντι...), να σηκωνεται πρωτη και να χορευει διπατ ή τικ κι εγω διπλα να την κοιταω και να μη τη χορταινω...να κανει παραγγελιά εναν καρσιλαμά και να τον χορευει τοσο αρχοντικά...όταν πήγαμε στον Πατρίδα το μονο που μας ζητησε ηταν λίγο χώμα από το χωριό της και απο την Παναγία Σουμελά...τα ηθελε για τον ταφο της. Μου ειχε υποσχεθει πως θα με παει νυφη στην εκκλησια χορευοντας καρσιλαμα...δεν προλαβε. Μας "έφυγε" το 2007. Εξω απο την εκκλησια χορεψαμε εναν χορο που η ιδια χορευε στο γαμο ολων της των εγγονιων (το χατίλωμα) και πριν ξεκινησει το γλεντι ακουστηκε η φωνη της να μας τραγουδαει απο εκει ψηλα ενα μακρυν καϊτέ...(ειχα κρατησει μια ηχογραφηση της λιγους μήνες πριν "φύγει"). Είναι οι γιαγιάδες που μας χαράσουν βαθιά στο DNA από πού ερχόμαστε και ποιά είναι η ταυτότητα μας... που μας κάνουν να δακρυζουμε ακούγοντας ένα στιχάκι χωρίς να έχουν δει ποτέ τα μάτια μας αυτά τα χώματα...Σ' ευχαριστω, Χρόνη, που μου της θύμισες και τις δυο...καλή τους ωρα εκει που ειναι! Υιας και χαιρετίας ασ' σην Ισπανία! <br />Terra Pontushttps://www.blogger.com/profile/00757084369943166147noreply@blogger.com